Το Πιανο στο Δασος στο Φεστιβαλ Εcokids

Το Piano forest υπάρχει σαν σειρά απο το 1998 απο τις εκδόσεις Kodansha αρχικά στο περιοδικό Young Magazine πρίν μεταφερθεί στο Uppers Weekly Morning.

Η σειρά προσαρμόστηκε το 2007 σε ιαπωνική ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους απο τον σκηνοθέτη Masayuki Kojima και την εταιρεία παραγωγής Madhouse. Στην ταινία πρωταγωνίστησαν οι εκτελέσεις του γνωστού Ρώσου πιανίστα Vladimir Ashkenazy

Το Piano Forest πήρε το βραβείο του καλύτερου manga για το 2008 στο Ιαπωνικό Φεστιβάλ Media Art. Η υπόθεση
Στις αρχές του καλοκαιριού, ο Shuhei Amamiya, ένα αγόρι της πέμπτης τάξης, μετακομίζει σε μια αγροτική πόλη. Γνωστοποιεί στους συμμαθητές του το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας πιανίστας όταν δέχεται την πρόκληση να παίξει σε ένα σπασμένο πιάνο που είναι παραπεταμένο στο δάσος. Κυκλοφορεί όμως μια ανατριχιαστική φήμη ότι ο ήχος του πιάνου μυστηριωδώς ακούγεται τα βράδυα. Ο Shuhei τα χάνει μην ξέρωντας τι να κάνει με αυτό το ξαφνικό αίτημα. Ο Kai

προσκαλεί τον Shuhei μετά το σχολείο για να του δείξει το πιάνο με την ουρά.

Ο Shuhei προσπαθεί να παίξει αλλά δεν βγαίνει κανένας ήχος. Ο Kai απο την άλλη μπορεί να παίξει στο πιάνιο θαυμάσια. Και οι δυο προγραμματίζουν να λάβουν μέρος σε έναν διαγωνισμό πιάνου. Ένα παθιασμένο δράμα φιλίας και μάχης θα ξεδιπλωθεί ανάμεσα στον Kai που έχει ταλέντο ιδιοφυίας και τον Shuhei που δουλεύει σκληρά.

Η διασκευή της ταινίας έκανε το ντεμπούτο της στην 9η θέση του Ιαπωνικού box office τη μέρα άρχισε να προβάλλεται, μια θέση ασυνήθιστα ψηλή για ταινία κινουμένων σχεδίων. Μέχρι το τέλος του χρόνου κατατάχθηκε στην θέση 119 στο ετήσιο box office της Ιαπωνίας. Η ταινία ήταν υποψήφια στην κατηγορία Μεγάλου Μήκους Τανίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων της Ανεσύ (Γαλλία). Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στον Καναδά / Βόρεια Αμερική το 2008 στο Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων του Waterloo.

Οι κριτικες
Δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής της κλασσικής μουσικής, αλλά οι μουσικές εκτελέσεις κατά την διάρκεια της ταινίας ήταν αρκετά αναζωογονητικές και αποτέλεσαν για εμένα μια καλη εισαγωγή στον κόσμο της κλασσικής μουσικής. Σε γενικές γραμμές η ταινία ακολουθεί πιστά την αφήγηση του manga, άν και μερικές φορές η σε βάθος ανάπτυξη των ηρώων θυσιάστηκε στην μεταφορά τυπωμένων εικόνων σε κινούμενες εικόνες εξαιτίας του συγχρονισμού και του περιορισμού των κινηματογραφικών ταινιών σε δυο με τρείς ώρες.

Παρακολουθούμε τον Shuhei, έναν απο τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας να μετακομίζει προσωρινά απο το Τόκιο σε μια μικρή πόλη. Εκεί όντας ο καινούργιος μαθητής γελοιοποιείται απο την τάξη του για το ενδιαφέρον του στο πιάνο και προκαλείται να παίξει σε ένα περίεργο πιάνο που βρίσκεται στο δάσος. Το πιάνο αυτο φημολογείται πως είναι κατεστραμένο αλλά ζωντανεύει τις νύχτες και τα μελοδικά του άσματα μπορούν να ακουσθούν απο μεγάλη απόσταση. Όμως ο συμμαθητής του ο Kai οδηγεί τον Shuhei στο πιάνο ισχυριζόμενος πως του ανήκει και πράγματι το μεγαλοπρεπές πιάνο που στέκεται απαθές βαθειά μέσα στο δάσος και δεν ανταποκρίνεται στην προσπάθεια του Shuhei να παίξει, αλλά παράγει μια όμορφη μουσική απο τα χέρια του Kai. Είναι μια τέλεια, μυστηριώδης υπόθεση που έχει στηθεί για να τραβήξει το ενδιαφέρον σας απο την αρχή, και φυσικά δεν θα σας κάνω τη χάρη να σας αποκαλύψω περισσότερα για την ιστορία. Αρκεί να πώ ότι είναι μια ιστορία φιλίας και δεσίματος ανάμεσα στα δύο παιδια που έρχονται απο διαφορετικά υπόβαθρα και έχουν διαφορετικές αξίες. Για τον Kai, ο Shuhei είνα ένα συνηθισμένο πλουσιόπαιδο της πόλης που του έχουν δωθεί απλόχερα όλα τα υλικά αγαθά και έχει ένα αριστοκρατικό χόμπυ το οποίο σκέφτεται να ακολουθήσει ώς επάγγελμα, αναμφίβολα επίσης υπο την πίεση του να είναι ο γιός του πατέρα του. Ορισμένες φορές μπορεί να γίνει αρκετά σκληρός καθώς προσπαθεί με περηφάνεια να διατηρήσει την περιουσία του. Ο Kai είναι ένα αυθόρμητο παιδί που ζεί μια ξέγνιαστη ζωή έχοντας το πιάνο στο δάσος ώς μια διέξοδο για να βρεί τον εαυτό του. Ερχόμενος απο μια μονογονεϊκή οικογένεια με την μητέρα του κατά πάσα πιθανότητα να ασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Συγκρίνοντας τα δυο παιδιά, ο ένας παίζει πιάνο σαν να εξαρτάται η ζωή του απο αυτό, ενώ ο άλλος είναι αυτοδίδακτος και όταν παίζει νιώθει πως βρίσκεται σε έκσταση. Παρόλο που τα δύο αγόρια ξεκίνησαν για ενδιαφέροντες χαρακτήρες και για δυσδιάστατα κινο

ύμενα σχέδια,

οι χαρακτήρες είναι παραπάνω απο τρισδιάστατοι, με πολύ αληθινά ανθρώπινα συναισθήματα ενσωματωμένα μέσα τους και ήρθαν στην ζωή μέσα απο καθαρό animation χωρίς να γίνει χρήση περιττών ευφάνταστων στολιδιών. Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία για την ανθρώπινη κατάσταση του να ζηλεύουμε κάποιον που θεωρείται ανάξιος και του αρνητικού συναισθήματος της απογοήτευσης όταν σε πατούν στερώντας σου απερίσκεπτα ευκαιρίες που λαχταράς. Για όσους δεν είστε εξοικειωμένοι με το πιάνο ή με γνωστούς συνθέτες, μην φοβάστε. Υπάρχουν άφθονες σκηνές που θα σας βάλουν στο κλίμα, εξοικειώνοντάς σας με τα βασικά ενώ και η σονάτα Κ.310 του Μότσαρτ ακούγεται πολλές φορές αφού είναι ένα απο τα βασικά κομμάτια και χρησιμοποιείται σε όλη την ταινία. Το καλοβαλμένο χιούμορ είναι ένα ευχάριστο ξάφνιασμα, εκθειάζοντας το έμφυτο ταλέντο του Kai και την ικανότητά του να γοητεύει και να ενθαρρύνει τους άλλους παρότι έχει να λογαριαστεί με τους δικούς του δαίμονες. Παρόλο που υπήρχαν μερικές στιγμές που θύμιζαν την ταινία Akeelah andThe Bee, με το στήσιμο κάποιων τετ-α-τετ αναμετρήσεων των δυο αγοριών, είχα την αίσθηση πως ο δάσκαλος κύριος Sousuke, πρώην πρωταθλητής πιάνου φάνταζε περιέργως πράος. Δεν υπάρχει τίποτα το υπερφυσικό στην ταινία, αλλά προσφέρει μια καταπληκτική, πλούσια ιστορία και μια υπενθύμιση του να κάνουμε πράγματα που απολαμβάνουμε, αποφέροντας έτσι πολύ καλύτερα και ικανοποιητικά αποτελέσματα απο το να κάνουμε πράγματα που μας έχουν αναθέσει.